Οι γιατροί πίστευαν κάποτε (και μερικοί το πιστεύουν ακόμη), ότι το μόνο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν οι έγκυες γυναίκες για να υποστηρίξουν την υγεία του μωρού τους είναι να τρώνε καλά, να παίρνουν βιταμίνες και μέταλλα και να ασκούνται. Σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη, ο προγραμματισμός των γονιδίων θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Αλλά πιο σύγχρονες έρευνες έχουν καταρρίψει το μύθο ότι το έμβρυο δεν είναι επαρκώς εξελιγμένο, ώστε να αντιδρά σε κάτι άλλο πέρα από το διατροφικό του περιβάλλον. Όπως αποδεικνύεται, όσο περισσότερα μαθαίνουν οι ερευνητές, τόσο περισσότερο κατανοούν ότι το νευρικό σύστημα των εμβρύων και των βρεφών είναι πολύ εξελιγμένο και διαθέτει πολύ μεγάλες αισθητηριακές και γνωστικές δυνατότητες. «Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα απ’ όσα πιστεύαμε παραδοσιακά για τα βρέφη μας είναι λάθος. Είχαμε παρεξηγήσει και υποτιμήσει τις ικανότητές τους. Δεν είναι απλοϊκά ανθρώπινα πλάσματα, αλλά περίπλοκα και χωρίς ηλικία – μικρά πλάσματα με απρόσμενα μεγάλες σκέψεις», αναφέρει ο David Chamberlain στο βιβλίο του, Το μυαλό του νεογέννητου μωρού σας.
Σ’ έναν κόσμο βασισμένο στον γενετικό έλεγχο, όπου τα γονίδια αποφασίζουν για την τύχη ενός οργανισμού, η επιστήμη είχε υποχρέωση να εστιάσει μόνο στην επιρροή της θρεπτικής συνεισφοράς του αίματος της μητέρας στην υποστηρικτική ανάπτυξη του εμβρύου. Όμως, μετά την επανάσταση της επιγενετικής και τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις, που αποκάλυψαν ότι τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα ελέγχουν την έκφραση των γονιδίων, γνωρίζουμε πλέον ότι η ανάπτυξη του εμβρύου επηρεάζεται από πολύ περισσότερα πράγματα πέρα από τα θρεπτικά στοιχεία στο αίμα της μητέρας του. Το μητρικό αίμα περιέχει επίσης και ένα τεράστιο φάσμα μορίων «πληροφορίας», όπως οι χημικοί, ορμονικοί και αυξητικοί παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν και ελέγχουν τη συναισθηματική και φυσική υγεία της μητέρας.
Γνωρίζουμε σήμερα ότι ακριβώς τα ίδια χημικά συστατικά που διαμορφώνουν τις εμπειρίες και τις συμπεριφορές της μητέρας, περνούν μέσω του πλακούντα και στοχεύουν ακριβώς στα ίδια κύτταρα και γονίδια του εμβρύου. Το αποτέλεσμα είναι πως το αναπτυσσόμενο έμβρυο, λουσμένο, στην ίδια ακριβώς χημεία αίματος της μητέρας, βιώνει τις ίδιες εμπειρίες και την ίδια φυσιολογία με τη μητέρα του.
Το έμβρυο, για παράδειγμα, απορροφά κορτιζόλη και άλλες στρεσογόνες ορμόνες, εάν η μητέρα έχει χρόνιο άγχος. Εάν το παιδί δεν είναι επιθυμητό, για οποιοδήποτε λόγο, το έμβρυο «εμβαπτίζεται» στα χημικά της απόρριψης. Εάν η μητέρα είναι τρελά ερωτευμένη με το παιδί και το σύντροφό της, το έμβρυο ζει σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο από τα μαγικά φίλτρα της αγάπης όπως η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη, η βαζοπρεσίνη και η οξυτοκίνη. Εάν η μητέρα είναι έξαλλη με τον πατέρα του παιδιού, επειδή την εγκατέλειψε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το έμβρυο εμβαπτίζεται στα χημικά της οργής.
Στις διαλέξεις μου δείχνω ένα βίντεο από την ιταλική Ακαδημία Προγεννητικής Εκπαίδευσης, επειδή δείχνει με πολύ γραφικό τρόπο την αλληλένδετη σχέση μεταξύ των γονιών και των αγέννητων παιδιών τους. Στο βίντεο, η μητέρα και ο πατέρας του παιδιού καυγαδίζουν έντονα, ενώ οι αντιδράσεις του εμβρύου καταγράφονται σε υπερηχογράφημα. Είναι εμφανές, εκεί, ότι το έμβρυο αναστατώνεται μόλις αρχίζει ο καυγάς. Όσο ο τσακωμός κλιμακώνεται και αρχίζουν να σπάνε γυαλιά και οι φωνές να γίνονται ολοένα και πιο έντονες, το έμβρυο δείχνει φοβισμένο – κυρτώνει το σώμα του αντιδρώντας στο σοκ και κινείται ολοένα και πιο ανήσυχα, σαν να είναι σε τραμπολίνο.
Αυτό το υπερηχογράφημα, αλλά και άλλες έρευνες δείχνουν ξεκάθαρα ότι τα έμβρυα αντιδρούν έντονα στο περιβάλλον που παρέχεται από τη μητέρα και το επηρεάζει ο πατέρας. Ο Δρ. ThomasR. Verny, που το βιβλίο του, Η κρυφή ζωή του αγέννητου παιδιού, έφερε επανάσταση το 1981, αναδεικνύοντας για πρώτη φορά την επιρροή που έχουν οι γονείς ακόμη κι όσο το έμβρυο είναι στη μήτρα, γράφει: «Για την ακρίβεια, το βάρος των επιστημονικών αποδείξεων που έχουν συγκεντρωθεί την τελευταία δεκαετία, απαιτεί να επανεκτιμήσουμε τις συναισθηματικές και διανοητικές ικανότητες των αγέννητων παιδιών. Είτε κοιμούνται είτε όχι, οι έρευνες δείχνουν, ότι [τα αγέννητα παιδιά] βρίσκονται σε μόνιμο συντονισμό με κάθε κίνηση, σκέψη και συναίσθημα της μητέρας τους. Από τη στιγμή της σύλληψης, η εμπειρία του εμβρύου στη μήτρα διαμορφώνει τον εγκέφαλό του και θέτει τις βάσεις για την προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο του και τη δύναμη της διανοητικής του λειτουργίας».
*Απόσπασμα από το βιβλίο του Bruce H. Lipton, Το Φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τη Link Media.
