Ζοφερά είναι τα στοιχεία για την εξέλιξη του δημογραφικού στην πατρίδα μας και για την δραματική αλλοίωση, που υφίσταται στα χρόνια της κρίσης η παραδοσιακή δομή της ελληνικής οικογένειας. Από τα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει ότι το 2018 καταγράφηκαν περίπου 36.000 περισσότεροι θάνατοι σε σύγκριση με τις γεννήσεις εντός των συνόρων και πως η πατρίδα μας είναι 3η χώρα σε ρυθμό γήρανσης στην Ευρώπη, με τον δείκτη γεννητικότητας να έχει καταβαραθρωθεί στο 1,39. Αυτό σημαίνει πως οι Ελληνίδες κάνουν μόνο ένα παιδί –κι αυτό με το ζόρι- όταν απαιτούνται τουλάχιστον δύο παιδιά ανά οικογένεια (και δείκτης γεννητικότητας 2,1) για την ομαλή ανανέωση του πληθυσμού. Οι ειδικοί επισημαίνουν πως αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό η υπογεννητικότητα και η εξέλιξη του δημογραφικού, το έτος 2050 ο ελληνικός πληθυσμός θα έχει συρρικνωθεί σε έναν αριθμό κάτω από 8 εκατομμύρια και η χώρα θα αποτελεί ένα έθνος παππούδων με μόνο ένα εργαζόμενο να αντιστοιχεί σε κάθε συνταξιούχο, γεγονός που αναμένεται να τινάξει στον αέρα και το ασφαλιστικό σύστημα.
Μοναδικό ανάχωμα που επιχειρεί να επιβραδύνει το ξέφρενο τσουνάμι της υπογεννητικότητας είναι οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες με την μορφή των Μη κερδοσκοπικών Οργανισμών όπως η HOPEgenesis και η BeLive, που υιοθετούν ακριτικές και απομακρυσμένες περιοχές, καλύπτοντας όλα τα έξοδα εγκυμοσύνης και τοκετού, ακόμα και της εξωσωματικής γονιμοποίησης (εφόσον απαιτείται) και παρέχοντας στις εγκύους το πολύτιμο αίσθημα της ιατρικής ασφάλειας. Μέσα από την πρωτοβουλία HOPEgenesis έχουν ήδη έρθει στον κόσμο 92 μωρά, εκ των οποίων το πρώτο γεννήθηκε από γονείς στην ακριτική Θύμαινα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν συλλέξει οι δύο οργανισμοί (οι οποίοι συνεργάζονται στενά μεταξύ τους) διαρκώς αυξάνεται η ηλικία των γυναικών που γίνονται μητέρες, με τις περισσότερες ελληνίδες να αποφασίζουν να τεκνοποιήσουν μετά τα 39,5 έτη, ενώ ένας υπολογίσιμος αριθμός γυναικών γίνονται μητέρες κοντά στην ηλικία των 44 ετών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους και την υγεία των παιδιών.
